မနက္ ၃နာရီခန္႕ေလာက္ဟု ခန္႕မွန္းရသည္။ကြ်န္ေတာ္ အိပ္မက္တစ္ခု မက္သည္။ကြ်န္ေတာ့္
အိပ္မက္က အေတာ့္ကို ထူးဆန္းသည္။ကြ်န္ေတာ္ လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္မွစ၍ ယခုအသက္
အသက္ ၂၀ အခ်ိန္ထိ သည္လုိအိပ္မက္မ်ဳိးကို ကြ်န္ေတာ္ မမက္ဖူးေပ။

အိပ္မက္ထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ျဖဳန္းစားႀကီးေသသြားသည္။သို႕ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ အသုဘခ်ခါနီးတြင္
အေခါင္းထဲသုိ႕ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တုိင္၀င္ရသည္။

အေဖက ငါ့သား ၀င္ေတာ့ဟုေျပာသည္။ကြ်န္ေတာ္က ေၾကာင္ေၾကာင္စီစီႀကီးျဖစ္ေနသည္။အေဖ
က ငါ့သားေၾကာက္ေနၿပီလားတဲ့။ထုိအခါ ကြ်န္ေတာ္သည္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္
ထားကာ အသုဘအေခါင္းထဲသုိ႕ ၀င္လုိက္သည္။ထုိ႕ေနာက္ အေဖက အေခါင္းဖံုးကို အုပ္လုိက္
သည္။ကြ်န္ေတာ္သည္ အေခါင္းထဲသို႕ေရာက္ေသာ္ နဲနဲေၾကာက္သလုိခံစားရသည္။သုိ႕ေသာ္
ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ အေတြးတစ္ခု၀င္လာသည္။ကြ်န္ေတာ္ မ်က္စိမွိတ္လိုက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္
ကြ်န္ေတာ္သည္ "လူ၊နတ္၊ျဗဟၼာ၊သတၱ၀ါအေပါင္းတုိ႕၏ ပူေဇာ္အထူးကို ခံယူေတာ္မူထုိက္ေသာ
ျမတ္စြာဘုရား" လုိ႕ ဂုဏ္ေတာ္ပြားလုိက္သည္။ကြ်န္ေတာ့္ အသုဘအေခါင္းႀကီးကို သူတုိ႕ မသြား
ၿပီဟု ထင္ရသည္။အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အသုဘအေခါင္းႀကီးမွာ ေရြ႕လ်ားလႈပ္ယိမ္းေနေသာ
ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ကြ်န္ေတာ္သည္ ဘုရားးဂုဏ္ေတာ္ကို ဆက္ပြားသည္။

"ေလာဘကင္းစင္ေတာ္မူေသာျမတ္စြာဘုရား"
ေၾသာ္- ျမတ္စြာဘုရားမွာ စိတ္ကိုညစ္ေၾကးေစတဲ့၊စိတ္ကို ပူေလာင္ေစတဲ့ ေလာဘဆုိတဲ့ ကိေလ
သာအညစ္အေၾကးေတြ ကင္းစင္ေနပါလား...။

"ေဒါသကင္းစင္ေတာ္မူေသာျမတ္စြာဘုရား"
ေၾသာ္-ျမတ္စြာဘုရားမွာ စိတ္ကိုပူေလာင္ေစတဲ့ ေဒါသဆုိတဲ့ ကိေလသာမီးေတြ ကင္းစင္ေန
ပါလား...။

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အေၾကာက္ေျပေစရန္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို
ကြ်န္ေတာ္ ၾကည္ညိဳသြားသည္။ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္သခ်ၤဳိင္းသုိ႕ေခၚေဆာင္သြားသည္မသိ။
ကြ်န္ေတာ့္ အေခါင္းကလည္းအလံုပိတ္မဟုတ္။ကြ်န္ေတာ္ ေဘးဘက္သုိ႕ၾကည္႕ရန္ အေဖက
နဲနဲေလးဟထားသည္။ထုိ႕ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေဘးဘက္သုိ႕ ၾကည့္လုိက္ရာ
ဘုရားေတြကို ျမင္ရသည္။ေရႊေပၚကြ်န္းျမတ္စြာဘုရား ေဆာင္းတန္းထဲတြင္ျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္သည္ ဘုရားတစ္ဆူ၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ဖူး၍မ၀ေအာင္ၾကည္ ညိဳမိသည္။
အနႏၱေက်းဇူးရွင္ ျဖစ္ေသာ ဘုရားရွင္၏ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို အထပ္ထပ္အခါခါပြားမ်ားမိသည္။

ကြ်န္ေတာ့္ အသုဘအေခါင္းကို ခ်လုိက္ၾကသည္။လူေတြက ရိုက္ထားေသာအေခါင္းအဖံုးကို
ခြာၾကသည္။ထုိ႕ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္မတ္တပ္ရပ္လုိက္သည္။

အေဖ...ကြ်န္ေတာ့္အနားတြင္ ေတြေတြႀကီးရပ္ေနေသာ အေဖ့ဆီသုိ႕တုိးသြားကာ "အေဖ
ကြ်န္ေတာ္ မေသဘူး အေဖ" လုိ႕ေျပာေသာအခါ အေဖက "ငါ့သား ရာ မင္းေသၿပီကြာ"
ဟုေျပာသည္။

"အေဖ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေရာဂါနဲ႕ ေသတာလဲ" လုိ႕ေမးေတာ့ အေဖက "မေျပာပါရေစနဲ႕"
ဟုေျပာသည္။

အေမ...ဟုိမွာ အေမပါလား...ငါ့ကို ေကြ်းေမြးျပဳစုေစာက္ေရွာက္ခဲ့တဲ့အေမပါလား....
"အေမ"ဟု ေခၚလုိက္မသည္။အေမ.....

"အေမ နဲ႕ အေဖ ကို သား တစ္ခုေျပာစရာရိွတယ္...အေဖ...သားလုိ မျဖစ္ပါေစနဲ႕
အေဖ...သားမွာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္ေတြအတုိင္း သား ဘ၀အတြက္ စိတ္ခ်ရ
ေလာက္ေအာင္၊ေက်နပ္ရေလာက္ေအာင္ သား ႀကိဳးစားအားမထုတ္ခဲ့ဘူး အေဖ...
အေဖ မေသခင္ တရားအားထုတ္ပါေနာ္...အေဖ" အေဖသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို
ၾကည့္ကာ "ေအးပါ ငါ့သားရာ" ဟုေျပာသည္။

"အေမ....အေမလည္း တရားအားထုတ္ပါေနာ္...ၿပီးေတာ့ ညီေလး၊ညီမေလးေတြ
ကိုလည္း တရားထုိင္ခိုင္းေနာ္ အေမ။အေမ...သား သြားေတာ့္မယ္ေနာ္ အေမ...
အေမ မငုိနဲ႕ေနာ္ အေမ..."

အေမသည္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာလုိက္မွ ငုိမဲ့မဲ့ျဖစ္သြားသည္။ကြ်န္ေတာ့္ကို သၿဂၤိလ္ပစ္လုိက္
္ၿပီဟု ထင္ရသည္။


အေဖ၊အေမ တုိ႕ အိမ္ျပန္ၾကေတာ့မည္။ခါတုိင္းဆုိလွ်င္ အေဖတုိ႕ အိမ္ျပန္ရင္ကြ်န္ေတာ္
က သား လုိက္ခဲ့မယ္ဗ်ာ ဟု ခြင့္ေတာင္းစရာမလုိ။ အခုေတာ့ ဘ၀ျခားသြားၿပီမုိ႕
ခြင့္ေတာင္းရေပေတာ့မည္။

"အေဖ...သား အိမ္လိုက္ခဲ့ရမလား အေဖ..."

"င့ါသားရာ မင္း သြားခ်င္ရာသြားပါေတာ့ကြာ "ဟု အေဖကေျပာသည္။

"အေဖ ...သား ဘုရားထဲ တရားထုိင္လုိ႕ရလား "ဟု ကြ်န္ေတာ္က ေမးေသာအခါ
အေဖက"ဒါေတာ့ ငါမသိဘူးကြာ။ဒါေပမယ့္ အာရံုထားတာျခင္းကေတာ့ အတူတူပါပဲ"
ဟုေျပာသည္။

ထို႕ေနာက္ အေဖတုိ႕ အိမ္ျပန္သြားၾကသည္။ကြ်န္ေတာ္သည္ ဘုရားေဆာင္းတန္းထဲ
ေလွ်ာက္သြားသည္။ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကိုလည္း ျမတ္စြာဘုရား၏ဂုဏ္ေတာ္ထဲသုိ႕
သြင္းထားသည္။ထုိ႕ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္သည္ဘုရားထဲမွထြက္လာသည္။ကြ်န္ေတာ့္
သူငယ္ခ်င္းအိမ္တစ္အိမ္သုိ႕ ျဖတ္သြားေသာအခါ အေတာ္ၾကာကြဲကြာေနေသာ
ဗိုလ္ျဖစ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း အားေတြ႕ပါသည္။သူကလည္း ကြ်န္ေတာ့္
ကိုျမင္ေသာအခါ "ေဟ့ေယာင္ လာေလကြာ၊ဘာလုပ္ေနတာလဲ"ေျပာကာ ကြ်န္ေတာ့္
ကို လွမ္းေခၚသည္။

ကြ်န္ေတာ္က "သူငယ္ခ်င္း မင္း ငါ့သတင္းမၾကားဘူးလားကြ။ငါေသသြားၿပီကြ"
ဟုေျပာေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ခပ္တြံ႕တြံ႕ျဖစ္သြားပံုရသည္။ သုိ႕ေသာ္
သူသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို မုန္႕ေကြ်းသည္။သူတုိ႕စကား၀ုိင္းထဲသို႕ ထုုိင္ခြင့္ျပဳသည္။
သူက ငဂ်ဴးဆီမသြားဘူးလား ဟုေမးသည္။ကြ်န္ေတာ္က"မသြားေတာ့ ပါဘူးကြာ"
ဟုေျပာေတာ့ သူက သြားလုိက္ပါတဲ့။"ေအးကြာ ...ဒါဆုိလည္း ငါသြားလုိက္
အံုးမယ္"ဟု ဆုိကာ ကြ်န္ေတာ္ထြက္လာခဲ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္ အေဖႀကီးတုိ႕ အိမ္သုိ႕ ေရာက္ခါနီးတြင္ အေဖတုိ႕ ႏွင့္ေတြ႕ေနျပန္္ေသး
သည္။ညီေလးကစက္ဘီးတြန္းလာသည္။ညီမေလးေတြက အိပ္ေနၾကသျဖင့္ အေဖႏွင့္
အေမက ခ်ီပုိးလာၾကသည္။ညီေလးက စက္ဘီးရပ္ကာ အိပ္ေနေသာ အႀကီးမ ကို
ႏုိးသည္။ထုိအခ်ိန္တြင္ ဘယ္က ဘယ္လုိေရာက္လာမွန္းမမသိေသာ အမူးသမားတစ္စုက
အေဖ့ကိုရန္ရွာသည္။အမ်ားနဲ႕တစ္ေယာက္။ထုိ႕ေနာက္ သူတုိ႕က အေဖ့ကို ၀ုိင္းခ်ၾက
သည္။ကြ်န္ေတာ္ မေနသာေတာ့။ကြ်န္ေတာ္ပါ အေဖ့ဘက္က ၀ုိင္းကူ၍ ၀င္လုံးေတာ့
သည္။ထုိအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ရာမွ ဖ်က္ကနဲလန္႕ႏိုးလာသည္။ကြ်န္ေတာ္သည္
ကြ်န္ေတာ္မက္ေသာ အိပ္မက္ကိုျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။

အိပ္မက္ကလည္း ဘယ္လုိအိပ္မက္ပါလိမ့္...ငါေသသြားတဲ့အိပ္မက္ႀကီးပါလား...
သာမန္ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ နိမိတ္မေကာင္းဘူး၊တရားဘက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့
ငါ့ကို "ေဟ့ေကာင္ မင္းဘ၀စိတ္ခ်ရေအာင္ တရားအားထုတ္ေတာ့"ဟု
သတိေပးတာလား ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိသည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ အိပ္မက္ထဲက အတုိင္း ယခု ျဖဳန္းစားႀကီးေသသြားပါက
အသက္ ၂၀ လူ႕ေလာကတြင္ ေနခြင့္ရခဲ့ေသာ္လည္း လူျဖစ္ရက်ဳိးမနပ္ေသးေသာ
လူသားတစ္ေယာက္ဟု မိမိကိုယ္ကို မွတ္ခ်က္ျပဳရမည္ျဖစ္သည္။အဘယ့္ေၾကာင့္
ဆုိေသာ္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ
ရုပ္၊နာမ္ ျဖစ္ပ်က္တုိ႕ကို မျမင္ေသး။ထုိသို႕ေသခ်ာမျမင္ေသးရျခင္းမွာလည္း
သဒၵါ၊၀ီရိယ၊သတိ၊သမာဓိ၊ပညာ တည္းဟူေသာ ဗိုလ္ငါးပါးတုိ႕ အင္အားေလ်ာ့နည္း
ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္မည္။အကယ္၍ ကြ်န္ေတာ္သည္ ကြ်န္ေတာ့္အိပ္မက္ထဲကလုိ
ျဖဳန္းစားႀကီးေသသြားလွ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀သည္ ဘယ္ဘ၀ ေရာက္မည္ ဆုိတာမေသခ်ာ။မဟာေဗာဓိျမိဳင္ဆရာေတာ္ႀကီးေဟာၾကားေတာ္မူေသာ
တရားစကားတစ္ခုကိုသတိရမိသည္။"ပမာဒႆ-ေမ့ေလ်ာ့ေနသူအား၊
စတၱာေရာသာေရာ-အပါယ္ေလးဘံုသည္၊သကေသရ-မိမိအိမ္ရာႏွင့္တူ၏"တဲ့။
သည္တရားေတာ္အတုိင္းဆုိလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္သည္ အိပ္ရာက ႏုိးေသာအခ်ိန္မွ
အိပ္ေသာအခ်ိန္ထိ သတိမကပ္ႏုိင္ပါက၊သတိမရိွပဲေသသြားပါက မိမိအိမ္္ရာႏွင့္
တူေသာ အပါယ္ဘံုတစ္ခုခုသုိ႕ ျပန္သြားရမည္လားမသိ။ အပါယ္ဘံုသုိ႕
ေရာက္သြားပါက ကြ်န္ေတာ္အခုရရိွထားေသာလူ႕ဘ၀သို႕ ျပန္ေရာက္ဖုိ႕ရာမလြယ္။
သည္အပါယ္ဘံုတြင္ ဆင္းရဲဒုကၡႀကီးမ်ားအေတာ္ခံစားရမည္။စစ္ကိုင္းမဟာဂႏၶာရံု
ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဆင္းရဲႀကီးကိုျမင္က ဆင္းရဲကေလးကို ႀကိတ္မွိတ္ခံ ဟူေသာ ဆံုးမစကားအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္သည္ ယခုဘ၀ခံစားရေသာ ဆင္းရဲ
ဒုကၡကေလးမ်ားကို ႀကိတ္မွိတ္ခံကာ ဆင္းရဲဒုကၡႀကီးမ်ား တသီတတန္းႀကီး ခံစားရေသာ
အပါယ္ဘံုသုိ႕မေရာက္ေအာင္ႀကိဳးစားရမည္။ထုိ႕ထက္ကြ်န္ေတာ္သည္ ေက်းဇူးေတာ္
အနႏၱရိွေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေတာမူေသာ ခႏၶာငါးပါးတို႕၏
အနိစၥ၊ဒုကၡ၊အနတၱ တရားေတာ္တုိ႕ကို ကိုယ္တုိင္သိျမင္ေအာင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္
ရေပအံုးမည္ဟု အခုိင္အမာဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မိသည္။

မွတ္ခ်က္။ ။လြန္ခဲ့ေသာ ၃ႏွစ္ခန္႕ ကြ်န္ေတာ္အိပ္မက္္မက္ခဲ့စဥ္ကေရးသားထားခဲ့ေသာ
ေဆာင္းပါးျဖစ္သည္။