အမွန္တကယ္ေတာ့ သူလိုခ်င္တဲ့နာရီကို ကြ်န္ေတာ္ေပးသင့္ပါသည္။ အခုေတာ့ သူလိုခ်င္တဲ့
ပစၥည္းကို ကြ်န္ေတာ္ က မေပးေတာ့ ျပႆနာက အႀကီးအက်ယ္တက္သြားၿပီ။

ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္မ်ဳိးထင္သြားၿပီ။ကြ်န္ေတာ္ဟာ သူ႕ဆီက အယူပဲရိွၿပီး မေပးခ်င္တဲ့သူ...
ေက်းဇူးမသိတတ္တဲ့သူ တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ သူေျပာသလို မ်ားျဖစ္သြားၿပီလား...
နာရီေလးတစ္လံုးအတြက္နဲ႕ သူ႕ေက်းဇူးကို မသိတတ္တဲ့ သူ ျဖစ္သြားၿပီလား...။

သူအဲဒီလို ထင္ခ်င္စရာျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္က ျပဳမူခဲ့တာကိုး...။ဒါေတြအားလံုးဟာ
ကြ်န္ေတာ့္ ရဲ႕ မစဥ္းစား မဆင္ျခင္မိပဲ ေျပာမိလိုက္တဲ့ စကားလံုးေတြေၾကာင့္ပါ...။

အဲသည္္ညေန႕ဟာ မိုးေတြရြာၿပီးခါစ ရာသီဥတုသာယာေနေသာ အခ်ိန္ေလးပင္ျဖစ္သည္။
ေန႕လယ္တုန္းက သူေနမေကာင္းဘူးဟု အေဖကေျပာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ညီေလးရယ္
သူတို႕အိမ္ကို သြားၾကတယ္။ သူ႕ဆီကို မေရာက္တာလည္းၾကာၿပီ...ကြ်န္ေတာ္က
ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတာဆိုေတာ့ တစ္လမွာ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္
္ပဲအိမ္ျပန္တာ...အိမ္ျပန္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္းလည္း သူ႕ဆီကိုေတာ့ အၿမဲေရာက္ျဖစ္သည္။

သူဆိုတာက ကြ်န္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အေဖႀကီး။ ကြ်န္ေတာ္တို႕အညာေဒသမွာေတာ့
ကိုယ့္မိဘေတြရဲ႕ အေဖ၊ အေမ တို႕ကို အဘိုး၊ အဘြားလို႕ မေခၚပဲ အေဖႀကီး၊ အေမႀကီး
ဟုသာ ေခၚၾကတယ္။ကြ်န္ေတာ္က အေဖႀကီးလက္ေပၚ မွာ ႀကီးလာတာဟု ေျပာလို႕ရသည္။
ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေဖႀကီးက ေခၚၿပီးေမြးစားထားတာ ကိုး...။
အေဖႀကီးတို႕အိမ္မွာပဲ စားတယ္။အေဖႀကီးတို႕အိမ္မွာပဲ အိပ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အေဖႀကီးတို႕
အိမ္မွာ မေန ပဲ ျပန္ေျပးလာတာက အေဖႀကီးလက္က်ဳိးၿပီးေဆးရံုတက္တဲ့ အခ်ိန္။
ေသြးသံရဲရဲေတြကိုျမင္ေတာ့ ကေလးျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္က ေၾကာက္ၿပီး အိမ္ျပန္ေျပးသည္တဲ့။
အေမႀကီးက ခဏခဏေျပာျပတယ္။

အေဖႀကီးတို႕အိမ္မွာသာညမအိပ္တာပါ။ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသား
ဘ၀ေတြကို အေဖႀကီးတို႕အိမ္ကေနၿပီးတက္လာခဲ့တာပါ။အေဖႀကီးတို႕အိမ္နဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕
တက္တဲ့ေက်ာင္းကနီးတယ္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္္တို႕အိမ္နဲ႕က်အေတာ္ေလးေ၀းသြားၿပီ။ အဲဒီေတာ့
ကြ်န္ေတာ္တို႕ညီအစ္ကိုေတြက အေဖႀကီးတို႕ အိမ္ကေနၿပီး ထမင္းစားၿပီး ေက်ာင္းတက္
္ၾကသည္။ညေနေက်ာင္းဆင္းမွ အိမ္ျပန္ၾကတယ္္။

ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက အေဖႀကီးက က်န္းမာေရးအလြန္ေကာင္းတာ။အခုေတာ့
အေဖႀကီးအသက္က ၈၀ နားနီးေနၿပီ။ အိုျခင္း၊နာျခင္း၊ေသျခင္း ဆိုတဲ့ ေဘး(၃)မ်ဳိးထဲမွ
အိုမင္းရင့္ေရာ္ျခင္း ကို ရင္ဆိုင္ေနရသလို ေရာဂါေ၀ဒနာမ်ားနဲ႕ပါ စစ္ခင္းေနရၿပီျဖစ္သည္။

အခုလည္း သူေနမေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ေလးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္ေလး
ၾကံဳႀကိဳက္တဲ့အခါတိုင္း ႏိွပ္ေပးေနၾကျဖစ္သည္။ အေဖႀကီးတုိ႕အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမႀကီး
ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို လက္ဖက္သုတ္ေကြ်းတယ္္။ ခဏေနမွ “ နင့္ အေဖႀကီးကို
သြားႏွိပ္ေပးလိုက္အံုး” ဟု ေျပာသည္္။

ကြ်န္ေတာ္တို႕ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ အေဖႀကီးအခန္းထဲသုိ႕ ၀င္သြားၾကသည္။
သူ႕အခန္းေလးသည္ အရင္တုန္းကလိုပဲ မေျပာင္းလဲ။ အေပါင္ခံပစၥည္းေတြ၊သူ႕ရဲ႕
စာအုပ္ေတြ၊ ေသတၱာေတြေရာ အကုန္ထားသျဖင့္ အခန္းက နဲနဲက်ဥ္းေနသည္။
မီးကလည္းမလာသျဖင့္ မွန္အိမ္မီးမႈန္ပ်ပ်မွာ အေဖႀကီးအိပ္ေနၿပီလားဟုထင္မိသည္။

“ အေဖႀကီး အိပ္ေနၿပီလား ” ဟု ကြ်န္ေတာ္က အသံေပးလိုက္ေတာ့ လႈပ္လႈပ္ရြရြ
ြျဖစ္လာသည္။

“ မအိပ္ေသးပါဘူးကြာ ”

“ အေဖႀကီး ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏိွပ္ေပးရမလား ”

“ ေအး...ႏွိပ္ခ်င္ႏိွပ္ကြာ ” ဟု ေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ဘယ္ဘက္ျခမ္း၊ ညီေလးက
ညာဘက္ျခမ္းကို တာ၀န္ယူၿပီး အေဖႀကီးကို ႏွိပ္ေပးၾကသည္။

အေဖႀကီးကို ႏွိပ္ေပးရင္း ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြဟာ ေထြရာေလးပါစကားေျပာၾကသည္။
သက္ႀကီးစကား သက္ငယ္ ၾကားဆိုတဲ့အတိုင္း အေဖႀကီးေျပာတာေတြကိုလည္း
ကြ်န္ေတာ္တို႕ နားေထာင္ၾကသည္။ အေဖႀကီးက သူ႕ရဲ႕ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြကို
ေျပာရတာေမာၿပီထင္သည္။

“ ဖုိးသား မင္းတို႕ေက်ာင္းက မုိးညွင္းသမၺဳေဒၶဘုရားနားမွာရိွတာေနာ္ ”

“ ဟုတ္ကဲ့ အေဖႀကီး ”

“Tourists ေတြမလာဘူးလားကြ”

“လာတာေပါ့ဗ်ာ...မံုရြာမွာ အဓိကလည္စရာဆိုလို႕ သမၺဳေဒၶဘုရားရယ္၊ ေဗာဓိတေထာင္
ရယ္ပဲရိွတာဆိုေတာ့ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ Tourists ေတြေတာ္ေတာ္လာၾကတယ္”

“ မင္းတို႕ေနတဲ့ အေဆာင္က ဘုရားနဲ႕နီးတယ္မလား... Tourists ေတြနဲ႕သြားၿပီး
စကားစျမည္မေျပာဘူးလား...”

“ေျပာတာေပါ့...အေဖႀကီးရာ...အရင္တစ္ပတ္ကဆိုရင္ Tourists (၃) ေယာက္နဲ႕
ေတြ႕တယ္၊ သူတို႕မွာ Guide မပါဘူး…ဒါနဲ႕ကြ်န္ေတာ္လည္း သူတို႕နဲ႕
စကားသြားေျပာတယ္...သူတို႕က ေဟာလန္ကတဲ့ သမၺဳေဒၶဘုရားထဲမွာ ဘာေတြရိွလဲလို႕
ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမးတယ္...ဘုရားထဲ၀င္ရင္ (၃) ေဒၚလာေပးမွာရကိုး...ကြ်န္ေတာ္က
ဘုရားထဲမွာ ဘုရားေပါင္း ၅၈၂၃၆၃ ဆူ ရိွေၾကာင္း ေသခ်ာရွင္းျပလိုက္တယ္...
ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ သူတို႕ (၃) ေယာက္အတူတူ ဘုရားထဲသုိ႕သြားၾကတယ္...
ကြ်န္ေတာ္က သူတို႕ ေတြထဲက တစ္ေယာက္နဲ႕ စကားလက္ဆံုက်မိတယ္...
ကြ်န္ ေတာ္က သူသိခ်င္တာေတြကိုေျပာျပတယ္...သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ဟာ
အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာ တကယ့္ သူငယ္ခ်င္း အရင္းေတြလို ခင္မင္မိၾကတယ္..
သူက သူ႕မွာ ပါတဲ့ ကင္မရာနဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ကို ရိုက္ေပးတယ္...သူ႕ရဲ႕ mail address
ကိုေပးတယ္...ျပန္ခါနီးမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္ေဆာင္တစ္ခုေပးတယ္ဗ် ”

“ဘာလက္ေဆာင္လဲဟ ”

အေဖႀကီးက စိတ္၀င္စားစြာေမးတယ္။

“နာရီေလးဗ်...သူတို႕ႏိုင္ငံကထုတ္္တဲ့ နာရီေလး”

“ေအာ္...ဟုတ္လား”

“ ဖိုးသား မင္းမွာ နာရီတစ္လံုးရိွတယ္မလား...အဲဒီနာရီကို ငါ့ေပးပါလားကြ”

ကြ်န္ေတာ္ရုတ္တရက္ ၿငိမ္က်သြားမိသည္။ ဘာေျပာရင္ေကာင္းမလဲလို႕ မစဥ္းစားမိေသးခင္မွာ
ရုတ္တရက္ႏႈတ္ က “ အဲဒီနာရီေလးကို ကြ်န္ေတာ္က အေမ့ေပးမလို႕”ဟုလည္းေျပာ
လိုက္ေရာ အေဖႀကီးလည္းဘာမွထပ္မေျပာ ေတာ့။ေနာက္ထပ္ ၅ မိနစ္ေလာက္ဆက္ႏိွပ္ၿပီး
“ေတာ္ၿပီကြာ မင္းတို႕ျပန္က်ေတာ့ ” ဟု ေျပာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြလည္း
အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။

ဒါေပမဲ့ ကိစၥက ဒီတြင္မၿပီး။ေနာက္တစ္ေန႕ ညေန အေဖႀကီးတို႕အိမ္သြားေတာ့
အေမႀကီးက “ နင့္ အေဖႀကီးက နင့္ကို စိတ္ဆိုးေနတယ္...သူ႕ေတာင္းတဲ့နာရီမေပးလို႕တဲ့...
အဲဒါ သူေတာင္းတာေပးလိုက္ေလ...” ဟု အေမႀကီးကေျပာတယ္္။ သြားၿပီ အေဖႀကီး
ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးသြားၿပီ။ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ၿပီး နာရီေလးကို ယူ လုိက္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ အေဖႀကီးလိုခ်င္တဲ့ နာရီကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးေပးသင့္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႕ေျမးေတြ က အယူသာရိွၿပီး အေပးဆိုတာမရိွေသးဘူး။ကြ်န္ေတာ္တို႕လုိခ်င္တဲ့
ပစၥည္းေတြက်ေတာ့ အေဖႀကီးကေပးတာ မ်ားသည္။သူလိုခ်င္တဲ့ ပစၥည္းက်ေတာ့
ကြ်န္ေတာ္တို႕က မေပးခ်င္ဘူးဆိုရင္ အတၱႀကီးမားတဲ့သူေတြျဖစ္သြား မည္။ ေနာက္ၿပီး
ဒီအေဖႀကီးက ေကြ်းေမြးေစာင့္္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးတရားေတြ ဘယ္မွာသြားထားမလဲ...
ေဟ့ ေကာင္ ဖုိးသား မင္းစဥ္းစားစမ္း...ဆပ္လုိ႕မကုန္ႏို္င္တဲ့ ေက်းဇူးေတြအမ်ားႀကီးပဲကြ...
ေတာ္ေတာ္အသံုးမက်တဲ့ ေကာင္...ေက်းဇူးမသိတတ္တဲ့ေကာင္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို
အျပစ္တင္ေ၀ဖန္မိသည္။ကဲ အခုေတာ့ အမွားကို အျမန္ျပင္ၿပီး အေဖႀကီးလိုခ်င္တဲ့ နာရီေလးကိုယူ...အေဖႀကီးအခန္းထဲ၀င္သြားလုိက္သည္။

အေဖႀကီးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမင္ေသာ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၿပီး
ေရဒီယိုနားေထာင္ေနသည္။ကြ်န္ ေတာ္ကနာရီေလးကိုကိုင္ၿပီး “ အေဖႀကီးကို
သားလာကန္ေတာ့တာပါ ” ဟုေျပာၿပီး နာရီေလးကို သူေဘးနားမွာ တင္ထားလိုက္သည္။
ႏႈတ္မွလည္း “ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ အေဖႀကီး ” ဟု ေျပာကာ ဦးသံုးႀကိမ္ခ်
ရိွခိုးကန္ေတာ့လုိက္သည္။

ခါတိုင္းခါ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းသြားခါနီးတိုင္း ကန္ေတာ့ရင္ ဆုေတြအမ်ားႀကီးေပးတဲ့
အေဖႀကီးဟာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။

“ေတာ္ပါၿပီကြာ မင္းနာရီလည္း ငါမလိုခ်င္ပါဘူး၊ငါ့မွာနာရီေတြအမ်ားႀကီးရိွသားပဲ ငါက
မင္းစိတ္ကို စမ္းၾကည့္တာ ”

“ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕မိုက္မဲလွတဲ့ စိတ္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ အေဖႀကီး ” ဟု ကြ်န္ေတာ္ထပ္ေျပာ
လုိက္သည္။ အေဖႀကီးက ဘာမွျပန္မေျပာ။ကြ်န္ေတာ့္ ကို ေက်းဇူးမသိတတ္တဲ့ေကာင္လို႕
အမွန္တကယ္ထင္သြားၿပီလား...ဟု ကြ်န္ေတာ္ အေဖႀကီးကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့
အေဖႀကီးျပံဳးေနသည္။